Λεωφορεία «μόνο για Έλληνες»

Η Ραμπάπ γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1983. Το ίδιο και τα δύο αδέρφια της, το ίδιο και το παιδί της. Ο μικρός της γιος διανύει μόλις τον τρίτο χρόνο της ζωής του, όμως ήδη έχει δει το πιο σκληρό της πρόσωπο: αυτό της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού στην ίδια του τη χώρα.

«Ήταν 7 παρά 10’ το απόγευμα, όταν το λεωφορείο όπου επιβαίναμε έφτασε στον προορισμό μας, στη στάση Μπάτης στο Φάληρο» διηγείται η Ραμπάπ, η οποία φορά μουσουλμανική μαντήλα. «Περίμενα τους συνεπιβάτες μου να αποβιβαστούν, καθώς είχα τον μικρό στο καρότσι. Όταν έφτασε η σειρά μου και άρχισα να τον κατεβάζω σιγά σιγά, είδα την πόρτα να κλείνει επάνω στο καρότσι με δύναμη. Το λεωφορείο ήταν διπλό κι εγώ βρισκόμουν στο πίσω μέρος. “Δεν βλέπεις το καρότσι;” φώναξα στον οδηγό. Κι εκείνος άνοιξε αμέσως την πόρτα, μόνο και μόνο για να την ξανακλείσει δυνατά. Τρεις φορές την ανοιγόκλεισε πάνω στο καρότσι του παιδιού μου. Εάν είχε το χεράκι του απ’ έξω, θα του το είχε κόψει…» διηγείται η νεαρή γυναίκα.

O άνθρωπος που… «εξέθεσε» τη χώρα διεθνώς

Πρωτοφανές περιστατικό σύλληψης μετά από δημοσίευση φωτογραφιών στο Facebook, που δείχνουν περιστατικά αστυνομικής βίας στις εκδηλώσεις επετείου της 28ης Οκτωβρίου, έλαβε χώρα στην Κέρκυρα. Στον συλληφθέντα, Αλέξανδρο Χονδρογιάννη, απαγγέλθηκαν κατηγορίες «διασποράς ψευδών ειδήσεων» που μπορούν να θίξουν το κύρος της χώρας, παραβίασης του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων και έργω εξύβρισης. Ο κ. Χονδρογιάννης, μιλώντας στο tvxs.gr, σχολιάζοντας την σύλληψή του είπε ότι «έχει διεξαχθεί μέσα στο πλαίσιο φαινομένων λογοκρισίας των τελευταίων ημερών». Ρεπορτάζ: Νίκος Μίχος

Ολο και μεγαλύτερη διολίσθηση της κυβέρνησης σε ολιγαρχικές και αυταρχικές πολιτικές

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται μια όλο και μεγαλύτερη διολίσθηση της κυβέρνησης σε ολιγαρχικές και αυταρχικές πολιτικές που εντείνουν το ήδη υπάρχον έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα. Ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας για σειρά γεγονότων που έλαβαν χώρα πρόσφατα και καλούμε όλους και όλες σε εγρήγορση με αφορμή:

(1)   τις πειθαρχικές διώξεις συναδέλφου αλλά και φοιτητών του πανεπιστημίου Κρήτης για την εναντίωσή τους στην επίθεση ενάντια στα πανεπιστήμια
(2)   τις συλλήψεις και τους βασανισμούς στη ΓΑΔΑ εις βάρος διαδηλωτών
(3)   τη σύλληψη δημοσιογράφου επειδή έπραξε το καθήκον του της ενημέρωσης του κοινού
(4)   την  παύση ενημερωτικής εκπομπής της δημόσιας τηλεόρασης επειδή οι δημοσιογράφοι-παρουσιαστές της τόλμησαν να μιλήσουν κριτικά για κυβερνητικό στέλεχος
(5)   τη σύλληψη πολίτη επειδή δημοσίευσε φωτογραφίες από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην πόλη του, την Κέρκυρα, οι οποίες εξέθεταν τη δράση και τις μεθόδους της αστυνομίας στην καταστολή διαμαρτυρόμενων πολιτών.

Από την Βαϊμάρη στον Χίτλερ

Του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη

Σύμφωνα με τους διαπρύσιους κήρυκες της ισχύουσας κατάστασης πραγμάτων, πρέπει, πάση θυσία, να αποτρέψουμε τον κίνδυνο μιας «νέας Βαϊμάρης». Πέρα από την πραγματικά απωθούμενη, κοινή, δομική αναφορά μεταξύ του τότε και του σήμερα, δηλαδή τον αυταρχικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, την αγριότητα μιας άνευ όρων καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την απροκάλυπτη και ανεξέλεγκτη ενίσχυση των κατασταλτικών μορφών άσκησης εξουσίας, τα ίδια τα γεγονότα δεν “ταιριάζουν”. Εκεί που τα “μαντρόσκυλα” της ισχύουσας ιδεολογίας μιλούν για μια σύγκρουση μεταξύ δύο άκρων, στην περίπτωση της βραχύβιας Δημοκρατίας της Βαϊμάρης βρίσκουμε κάτι άλλο. Ας παραθέσουμε, λοιπόν κάποιες “λεπτομέρειες”, εν είδη υπενθύμισης…

«Φασισμός: Ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς, ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ. Μπρεχτ)

Αρθρογράφος:

Νίκος Μπογιόπουλος

 

«Εμείς ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά».

(Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012).

Θυμίζουμε:

1) Ο Μεταξάς ήταν αυτός που το 1936, λίγους μήνες πριν κηρύξει επίσημα τη φασιστική δικτατορία, είχε διοριστεί πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο και είχε λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης όλων των αστικών κομμάτων, αν και το Γενάρη του ίδιου χρόνου στις εκλογές που είχαν προηγηθεί είχε λάβει μόλις 50.000 ψήφους και κατείχε μόλις 7 έδρες στη Βουλή.

Ν. Μόττας-Χρυσή Αυγή: Γέννημα-θρέμμα και «μαντρόσκυλο» του Καπιταλισμού

«Ο Φασισμός είναι ο Καπιταλισμός σε σήψη»
Βλάντιμιρ Ίλιτς Λένιν.

Και τι δεν έχει γραφτεί για το “φαινόμενο Χρυσή Αυγή”. Ένα ζήτημα που παίρνει συνεχώς ολοένα και περισσότερο ανησυχητικές διαστάσεις έπειτα από τις εκλογές του περασμένου Ιούνη. Απ’ τη ρητορική του ρατσιστικού μίσους μέχρι τις δολοφονικές πράξεις βίας απέναντι σε μετανάστες και έλληνες, το νεοναζιστικό αυτό μόρφωμα έχει αποδείξει πως αποτελεί μια τερατογέννεση της μεταπολιτευτικής περιόδου. Δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ κανείς για να αντιληφθεί ότι ξεκάθαρες “ιδεολογικές πηγές” του μορφώματος αυτού είναι ο ναζισμός των δεκαετίων 1930 και 1940, ο εθνικιστικός λαϊκισμός και η ρατσιστική παράνοια: τα ίδια τα επίσημα έντυπα της Χρυσής Αυγής, ο λόγος – και κυρίως οι πράξεις – των μελών της αποτελούν τα καλύτερα πειστήρια.

Ενα σχολείο γεμάτο αδικίες – Δεν έχουν όλοι οι μαθητές τις ίδιες ευκαιρίες στη γνώση

Οσοι δεν βλέπουν στα παιδιά των χαμηλών κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων, στον ίδιο τον τρόπο ύπαρξής τους, παρά μόνο ελλείψεις και μειονεκτήματα, όσοι ενδιαφέρονται για την απρόσκοπτη λειτουργία των μηχανισμών διατήρησης και αναπαραγωγής του ισχύοντος κοινωνικού συστήματος, έχουν ανακοινώσει ήδη τα συμπεράσματά τους. Οι μη ευνοημένες καταστάσεις (μαθητές από λαϊκά στρώματα, υποβαθμισμένες περιοχές) μεταμορφώνονται σε ανεπιτηδειότητα, ασχετοσύνη, κατωτερότητα φυσική.

Οι προνομιούχοι ούτε βλέπουν ούτε θέλουν να δουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνική και στη σχολική ανισότητα. Αντίθετα, αποδίδουν την καλή σχολική πορεία και την αντίστοιχη επίδοση στα «φυσικά χαρίσματα» που έχει ο μαθητής και τα οποία του έχουν δοθεί «δώρο» από τη θεία πρόνοια

Η αστική δημοκρατία καταρρέει. Μετά τι;

Τα γεγονότα των τριών τελευταίων χρόνων τα οποία συνδέονται με την δομική κρίση του συστήματος, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για τις μελλοντικές εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής.

Η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει, τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται και τα ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις πληθαίνουν. Αν θελήσουμε να εστιάσουμε σε ορισμένες πλευρές του προβλήματος πέρα από το οικονομικό γίγνεσθαι, θα διαπιστώσουμε ως σημαντική πτυχή την παράλληλη αλλά και συμπλεκόμενη σε πολλές διαστάσεις με το γενικότερο πρόβλημα κρίση της ίδιας της αστικής δημοκρατίας. Κρίση η οποία ασφαλώς δεν περιορίζεται εντός των ελληνικών συνόρων, αλλά σε μεγάλο βαθμό εκτείνεται σε όλο το δυτικό κόσμο σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής της νεωτερικότητας. Το μεγάλο ασφαλώς ζητούμενο είναι το που πηγαίνει ο κόσμος και πως θα καταλήξουν οι αστικές δημοκρατίες μετά από κάποια χρόνια και τι θα σημαίνει αυτό για τους λαούς. Οι δυτικές κοινωνίες υφίστανται εδώ και χρόνια μια γιγαντιαία απόπειρα μετασχηματισμού με ξεκάθαρη αντιδραστική κατεύθυνση όπου τον κυρίαρχο ρόλο έχουν αναλάβει οι αγορές, η «διεθνής των πολυεθνικών» και των τραπεζών και αυτό που παλιότερα θα αποκαλούσαμε στρατιωτικο – βιομηχανικό σύμπλεγμα.