ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΑΠΟ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΡΤΑ

3 Πακιστανοί εργάτες τα θύματα της επίθεσης ,νοσηλεύονται στο νοσοκομείο Θήβας με πολλαπλά κατάγματα, σπασμένο χέρι,ο ένας σε χειρότερη κατάσταση πρέπει να μεταφερθεί σε Αθήνα ή Λιβαδειά για περισσότερες εξετάσεις μιας και έχει πιο πολλά χτυπήματα στο κεφάλι (σπασμένη μύτη ,σκισίματα) .Η επίθεση έγινε τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής 12ης Ιουλίου στο σπίτι των εργατών που βρίσκεται στο κέντρο του χωρίου !!!Κανείς βέβαια δεν ασχολήθηκε με τις φωνές των θυμάτων για βοήθεια …Τα ασπόνδυλα είχαν κρύψει τα πρόσωπα τους με μάσκες και μετά εξαφανίστηκαν. Παράλληλα επίθεση δέχτηκε και ο ναός της Πακιστανικής κοινότητας στην στάση Παραπουλη .Οι φασίστες μόλις είδαν τον αριθμό των συγκεντρωμένων τράπηκαν σε φυγή και κατάφεραν να προκαλέσουν ζημιές στην πόρτα του ναού.
ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ – ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ

Βασανίζονται στο Ελ.Βενιζέλος μετανάστες που αρνούνται να απελαθούν

Βασανισμούς με συσκευές ρεύματος στα γεννητικά όργανα, σεξουαλικές απαιτήσεις και ξυλοδαρμό από τους συνοδούς αστυνομικούς σε χώρο του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος, καταγγέλλουν ότι δέχθηκαν μετανάστες που αρνήθηκαν να απελαθούν

Όπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και το Φασισμό (ΚΕΕΡΦΑ), η αστυνομία μεταχειρίζεται κάθε μέθοδο για να εξαναγκάσει τους κρατούμενους μετανάστες της Αμυγδαλέζας να αποδεχθούν την αναγκαστική τους απέλαση.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες, μετανάστες που κρατούνταν στην Αμυγδαλέζα μεταφέρθηκαν για αναγκαστική απέλαση στο αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος, αφού δέχτηκαν ξυλοδαρμό από αστυνομικούς. Όταν αρνήθηκαν την απέλαση τους, οδηγήθηκαν από αστυνομικούς σε ένα δωμάτιο στο χώρο του αεροδρομίου, όπου βασανίστηκαν.

Σημειώσεις ενός μετανάστη: «Ρόπαλα με τη σημαία της Ελλάδας»

Είμαι στην Ελλάδα έξι χρόνια νόμιμα, έχω άδεια παραμονής και εργασίας και, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία, ούτε έχω απασχολήσει τις αρχές. Πουλάω νόμιμα προϊόντα στα πανηγύρια και στις λαϊκές. Εκείνη την ημέρα στη Ραφήνα ήταν όμως μια διαφορετική μέρα.

ντρέπομαι

Ένα τσούρμο φοιτητών, θα ήταν περίπου 20 χρονών, περπατούσε στο διάδρομο του 7ου ορόφου του νοσοκομείου. Μπροστά ο καθηγητής, πίσω αυτά ακολουθούσανε. Σταθήκανε μπροστά στην πόρτα ενός θαλάμου. Κάτι τους είπανε, τους δώσανε μάσκες και μπήκανε.

Στο μοναδικό κατειλημμένο κρεββάτι, μία γυναίκα. Σκεπασμένη με ένα σεντόνι ως το λαιμό, μόνο το κεφάλι και τα χέρια έξω απ’ αυτό. Διάσπαρτες στο δέρμα της, οι χαρακτηριστικές σκουροκόκκινες κηλίδες των ανθρώπων που νοσούν από AIDS. Όση ώρα ο καθηγητής τις έδειχνε στους φοιτητές, αυτή κοιτούσε έξω από το παράθυρο.

Δεν ήξερε καν τί ήταν ο HIV. Δεν ήξερε καν γιατί ήταν εκεί. Δεν ήξερε καν γιατί το σώμα της έκανε αυτά που έκανε. Ήταν από ένα ορεινό χωριό ενός μεγάλου νησιού. Μία φορά στη ζωή της είχε κάνει σεξ με έναν επισκέπτη του νησιού. Τώρα δεν είχε κανέναν δίπλα της. Την είχε παρατήσει η οικογένειά της, εκεί στον έβδομο όροφο, να κοιτάει έξω από το παράθυρο και να αναρωτιέται.

Ξεσκεπάσου, της είπε ο καθηγητής. Αυτή έσφιξε το σεντόνι ακόμη περισσότερο. Ξεσκεπάσου, της είπε πιο δυνατά, πιο άγρια. Άρχισε να κλαίει σιγανά και κουκουλώθηκε ακόμη περισσότερο. Ο καθηγητής τότε, έπιασε το σεντόνι νευριασμένος και της το τράβηξε δυνατά, αποκαλύπτοντας ένα γυμνό κορμί, γεμάτο με κοκκινάδια. Ντρέπομαι, έλεγε αυτή κι έκλαιγε με λυγμούς πια. Ντρέπομαι, είμαι γυμνή, με βλέπουν, και με τα χέρια της προσπαθούσε να καλύψει το στήθος της και το μουνί της. Άνοιξε τα πόδια σου, της είπε κοφτά. Ντρέπομαι, ξανά και ξανά. Παραδόθηκε όμως τελικά, μέσα στα ακατάσχετα αναφιλητά, παραδόθηκε στο γαντοφορεμένο χέρι, που της σήκωσε βίαια το ένα πόδι, για να αποκαλύψει μια τεράστια κόκκινη πληγή εκεί ανάμεσα.